Diàlegs III

-¿Hola?
-Santo cielo...¿me ha tocado un apartamento?
-¿Qué me contabas del aeropuerto de Nashville?
-Ya no me acuerdo. Pero ya he llegado a casa, ¿te aclaraste con esas horribles carreteras?
-Claire...mi padre está muerto.
-Lo sé...
-¿Lo sabes?
-...reconozco que no se mucho de todo, pero sí de todo lo que yo se, o sea de las...personas.
-Y yo pensaba que era misterioso.
-Créeme, nadie es tan misterioso como se cree que es.

-Todos me conocen y yo no se quienes son....y nunca había visto un cuerpo sin vida.

-¿Y nunca has cogido el coche y recorrido el país por tu cuenta? No se...todo el mundo tiene que hacer ese viaje una vez en la vida, tu sólo con tu música.

-No puedes imaginarte el volumen que alcanza el hijo de mi primo cuando grita.

-Estoy de acuerdo, lo único que queda es la impresión que has causado en los demás.

-Es más importante saber a dónde vas. ¿Nunca has viajado por placer, verdad?

-Hace poco he decidido que las cosa son, o blancas o negras.

-Y entonces nos pusimos a ayudar, y ahora no puedo evitarlo...no puedo evitar ayudar!

-De acuerdo! Volveré en coche, al menos parte del camino. Viajaré por carretera. El año que viene pensaba hacerlo con Mitch....¿por qué lo llamo Mitch?

-Pasé tanto tiempo pensando en todas las soluciones posibles que olvidé cual era realmente el problema.

-¿Alguna vez piensas: estoy engañando a todo el mundo?
-Ni te lo imaginas...

-Los hombres ven las cosas dentro de una caja, y las mujeres en una habitación redonda.

-Mira qué joven era aquí...no querían que se casaran con él. Se conocieron en uns ascensor.

-He pasado durmiendo la mayor parte de mi vida.
-Yo también.

-¿Quieres tomar una cerveza por teléfono?

-Lo que dicen es que al final te aceptan, a los diez minutos o al cabo de diez años. Por eso es bueno desahogarse...o no desahogarse, en fin, por lo menos lo hemos hablado. Pero...es lo que dicen.
-Es lo que dicen ¿no?
-Sí...es lo que dicen.
-Siempre me ha intrigado una cosa ¿quiénes lo dicen?
-Ya sabes....ellos!
-¿Ellos?
-...eses inevitable colectivo, ellos.
-¿¡Y quien dice que tenemos que hacerles caso!?
-Ellos mismos!
-...mee duele la oreja.
-Sí...así es. Y yo tengo que levantarme dentro de dos horas. Estaré encantadora...me voy a Hawai.
-Ve y diviértete.
-Iré y dormiré. Me monté estas vacaciones intercanviando algunas rotas.
-...
-...voy a colgar.
-Espera! ¿cuando vuelves?
-...
-¿Hola? ... sigues ahí?
-...sí. Estaba pensando que esto resulta mejor por teléfono. Así es mucho mejor...tal vez no deberíamos volver a vernos las caras.
-...me ha gustado.
-Eh....sólo estas a 45 minutos de aquí. Quedamos a medio camino y vemos como amanece? Me costará menos seguir despierta que levantarme luego.
-Tu crees?
-Creo que eso es lo que dicen.

*I de fons sona: Come Pick Me Up

Comentaris

Martona ha dit…
M'ha agradat. I crec que m'han agafat ganes de veure-la :)

Suposu que cada cop que algú miri aquesta peli s'enrecordarà de tu (almenys jo), i no perquè siguis un pesao..., sinó perquè té molts punts xaxis i tu ens recordes quins són :)
A veure si la veiem algun dia d'aquests, un petó!
lalex ha dit…
:) Doncs per setmana santa podríem trobar algun moment per veure-la! Que jo també tinc ganes, jejeje.

Un petó!!
Wonderwall ha dit…
Ep! Molt bona entrada, m'ha agradat molt. Suposo que ara més que mai va sent hora que vegi la peli jaja, així que no trigaré :P

És difícil de comentar perquè això que siguin tants temes alhora fa que pugui dir moltes coses. A més si no he vist la peli no sé si fotré la pota, espero k no xD Et comento les parts que més m'han agradat:

-Estoy de acuerdo, lo único que queda es la impresión que has causado en los demás.
Es poden dir moltes coses sobre això, hi ha gent que et dirà que no hem d'estar pendents de la imatge que donem, i hi ha qui et dirà que realment la vida, ens agradi o no, depèn de les primeres impressions perquè ens pot obrir o tancar portes.

-Pasé tanto tiempo pensando en todas las soluciones posibles que olvidé cual era realmente el problema.
Quanta veritat en poques paraules. Ens passem el temps pensant en els problemes, donant mil voltes, i en comptes d'actuar d'una vegada perquè se solucionin ens muntem les nostres paranoies i no ens movem.

-He pasado durmiendo la mayor parte de mi vida.
Aquesta et va bé. Menys pensar i més actuar no? ;) Sovint ens passa que tenim la sensació de ser espectadors de la nostra vida, d'anar de puntetes, d'estar dormint i no vivint realment.

-Tu crees?
-Creo que eso es lo que dicen.

Bon final :) Potser sí que hem de deixar d'estar pendents del que diuen els altres i seriem més feliços.

Apa, un petonàs i bona setmana! :)
lalex ha dit…
Olé! :)

Molt currat, i molt cert! I mira la peli d'una vegada que per alguna cosa te la vaig passar!! Mua*
Martona ha dit…
Fracasado, fracasado, fracasado, fracasado,....fracasado, fracasado, fracasado,...crees que eso me importa?¿

:) ànims per l'estudi!

Entrades populars